Ένας χρόνος συμπληρώθηκε από το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών.
Οι μαθήτριες Κατερίνα Σιάτρα της Γ΄ Ταξης και Τσιόπτσια Χριστίνα της Β΄ τάξης κατέθεσαν τις δικές της σκέψεις, εξέφρασαν τη δική τους συναισθηματική κατάσταση,διατύπωσαν για άλλη μια φορά (ακριβώς πριν ένα χρόνο έγραψαν από ένα ποίημα χωρίς τίτλο για τα Τέμπη), τα αναπάντητα γιατί που ταλανίζουν τον καθένα και την καθεμία .
57 ψυχές ζητούν Δικαίωση.
57 ψυχές
Μια φορά κι έναν καιρό
Ήταν 57 ψυχές
Μα χάθηκε το αύριο
Και μείνανε στο χθες
Πριν φύγουνε συνάντησα
Δύο από αυτές
Ήταν παιδιά με όνειρα
Και βλέψεις φωτεινές
Το’ να κοιτούσε ανατολή
Τ’ άλλο κοιτούσε δύση
Που να’ ξεραν καρδούλα μου
Το μέλλον πως θα σβήσει
Ανάθεμα την ώρα που
Μπήκανε μες στο τρένο
Και το σημείο θάφτηκε
Με κόκκινο βαμμένο
Και τα βαγόνια χάθηκαν
Μέσα σε μια στιγμή
Και πήραν όλες τις ψυχές
Στον θάνατο μαζί
Κι εγώ μαράζωσα γιατί
Δεν πρόλαβα καρδιά μου
Ένα αντίο να σου πω
Να σ’ έχω αγκαλιά μου
Μην φεύγεις για τον ουρανό
Μην φεύγεις από εμένα
Γιατί δεν έχω τίποτα
Στον κόσμο σαν κι εσένα
Μα έφυγες και δεν πρόλαβα
Ποτέ μου να σου πω
Να σου φωνάξω δυνατά
Το πόσο σ’ αγαπώ!
Κατερίνα Σιάτρα.μαθητρια της Γ΄τάξης 1ου ΓΕΛ Κοζάνης.
Το χθες το σήμερα και το αύριο μαύρισαν
Για τις 57 ψυχές που άδικα χάθηκαν
Ελλάδα χώρα όμορφη με ασφάλεια και χάρη
Που όλα τα εγκλήματα γνωρίζει αλλά Σκεπάζει
Μάνα σε λίγο θα είμαι εκεί μιαν αγκαλιά να σε πάρω
Μα μέσα σε δευτερόλεπτα αντίκρισα τον Χάρο
Συγγνώμη μόνο ζήτησαν οι εκλεγμένοι και οι τρανοί
Συγγνώμη όμως δεν ζητάς όταν σκοτώνεις μια ψυχή
Αντί τώρα οι γονείς να χαίρονταν μαζί τους
αφήνουν μπρος στους τάφους τους λουλούδια για τη ψυχή τους
Ο χρόνος τότε πάγωσε σταματήσαν τα τραγούδια
Και τα παιδιά εκείνα έφυγαν κι έγιναν αγγελούδια
------------
Μακάρι να γινότανε ο χρόνος να γυρίσει πίσω
τις 57 ψυχές που χάθηκαν να άφηνε να ζήσουν
Ζήτω η Ελλάς φωνάζουνε οι Έλληνες με καμάρι
Μα κοίτα τι εγκλήματα αυτή η Ελλάδα κάνει
Δικαιοσύνη και ατυχία δυο έννοιες ξεχωριστές
Μια έχουνε γίνει για αρμόδιους και δικαστές
Τσιόπτσια Χριστίνα μαθητρια της Β΄τάξης 1ου ΓΕΛ Κοζάνης.